استرس مادر محرک دیابت در فرزندان است
این امر منجر به مقاومت انسولینی می گردد که به نوبه خود می تواند بر سلولهای بتای تولید کننده انسولین استرس وارد نماید و لذا واکنش خود ایمنی مرتبط با انسولین را در کودکانی که از لحاظ ژنتیکی مستعد هستند ، ایجاد می کند.
ارتباط بین استرس روحی و واکنش خود ایمنی احتمالا با هیچیک از ریسک فاکتورهای شناخته شده برای دیابت تیپ یک شامل دیابت تیپ یک در خانواده یا خانواده ایلی ، افزایش سن والدین ، عفونت های دروان کودکی ، وزن کدک ، وضع حمل از طریق سزارین ، و نیاز به مراقبت های ویژه نوزادی ، قابل توضیح نیست.
بر اساس این نتایج استرس روحی روانی یک مکانیسم تحریک کننده خود ایمنی مرتبط با دیابت در اوائل زندگی است.
بنابراین کاهش استرس منفی در کودکان اهمیت ویژه ای دارد و این مسئله باید بویژه توسط پزشکان اطفال مورد توجه قرار گیرد ، بطوریکه آنها باید وضعیت خانوادگی کودک را کاملا مورد بررسی قرار داده وبا آموزش راهکارهای مقابله با استرس به والدین ، به آنها کمک کنند در موقعیت های دشوار زندگی از استرس خود بکاهند .
استرس در ماه‌های نخست بارداری احتمال سقط جنین را افزایش می‌دهد
زنان بارداری که شاهد حادثه غم انگیزی بوده اند ، دچار استرس شده و آن را به کودک خود منتقل می کنند. به گزارش مدلاین پلاس ، آخرین تحقیقات نشان می دهند مادر می تواند سطوح کم هورمون کورتیزول را به فرزند خود که هنوز به دینا نیامده منتقل نماید. لذا قرار گرفتن در معرض استرس در دوران بارداری نه تنها با اختلال استرس پس از حادثه (PTSD) در مادران مرتبط است، بلکه با شاخص بیولوژیک آ ن یعنی سطوح کم هورمون در بزاق دهان کودک خیلی پیش از آنکه قادر باشد به قصه های مادر گوش دهد ، ارتباط دارد. طبق نتایج این مطالعه مکانیسم های انتقال اثرات بیولوژِیک تروما یا حادثه اسفبار از مادر به جنین با همان ارتباط اولیه والد – فرزند عمل می کنند.
محققان معتقدند اثرات تنظیم کننده کورتیزول پیش از تولد آغاز می شود.
استرس مادر، کودکان را بیش فعال می کند
این یافته ها پیشنهاد می کنند مادری که از اختلال استرس پس از تروما رنج می برد ، ممکن است مراقبت کمتر یا متفاوتی را نسبت به فرزند خود داشته باشد یا آنکه احتمالا انواعی از سیگنال های بیولوژِیک از طریق جفت به بدن جنین در حال رشد ارسال می شود.
طبق مطالعات منتشر شده از سوی آکادمی ملی علوم در ایالات متحده در ماه‌های اولیه بارداری احتمال سقط جنین در میان زنانی که استرس بالایی دارند به دلیل ترشح میزان بالای هورمون استرس با عنوان کورتیزول به مراتب بیشتر است.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (بیا نی نی) دکتر پابلو پنومناشی از موسسه ملی بهداشت در پارک تحقیقاتی تریانگل در کارولینای شمالی در این باره خاطرنشان کرد که استرس دوران بارداری در مادران اغلب به عنوان یک فاکتور خطرزا برای سقط جنین در نظر گرفته می‌شود اما با این حال هنوز اطلاعاتی کافی برای تایید این ارتباط در دست نیست.
گروه تحقیقاتی از موسسه ملی بهداشت در این پژوهش ۶١ زن بین ١٨ تا ٣۴ سال را به مدت ١٢ ماه در یک جمعیت کوچک در روستایی در گواتمالا و با انجام آزمایش ادرار از هر یک از این زنان به مدت ٣ بار در هفته برای کنترل وضعیت بارداری و سطح کورتیزول که هورمون مربوط به استرس است مورد بررسی و آزمایش قرار دادند.
در طول این یکسال ١۶ تن از این زنان ٢٢ بارداری داشتند. ٩ حامگلی به اتمام رسید و ١٣ مورد دیگر منجر به سقط شد نتایج به دست آمده از این پژوهش به قرار زیر است:
– احتمال سقط جنین در میان زنانی که میزان ترشح هورمون کورتیزول در بدن آنها بیشتر است ٧/٢ برابر افزایش پیدا می‌کند.
– سقط جنین به طور متوسط بعد از حدود ٢ ماه از بارداری اتفاق می‌افتد.
– ٩٠ درصد از زنانی که سطح ترشحات هورمون کورتیزول در آنها افزایش یافته در ظرف ٣ هفته اول از بارداری جنین خود را سقط می‌کنند.
– ٣٣ درصد از زنانی که ترشحات کورتیزول در آنها عادی است در ٣ هفته اول بارداری جنین خود را سقط می‌کنند.
به گفته این محققان هنوز مشخص نیست که به چه دلیل افزایش سطح کورتیزول خطر سقط را افزایش می‌دهد اما این فرضیه وجود دارد که بدن در این وضعیت، شرایط را وخیم تعبیر کرده و ممکن است این امر منجر به مکانیسم سقط شود. این محققان به زنان باردار توصیه می‌کنند که سعی کنید برای خودتان فضای مناسبی را ایجاد کنید.
منبع: ایران سلامت
