جام جم/ س از آن که الهه احمدی، قهرمان تیراندازی کشورمان و پرچمدار ایران در بازی های آسیایی ۲۰۱۸ از طریق مسابقات قادر به کسب سهمیه المپیک نشد، بی مهری های بسیاری دید. حالا اما پس از مدت ها در گفت وگو با جام جم در خصوص شرایط این روزهایش صحبت کرد. او که در ورزش ایران به مادر قهرمان معروف است، یکی از شانس های کسب سهمیه المپیک در مسابقات اسفندماه هند به شمار می رود.
از اسفندماه سال گذشته تا الان اتفاق های بسیاری افتاد. یکی از آنها کنسل شدن مسابقات کسب سهمیه رنکینگ در هند بود و این روزها دوباره به تمرین برگشته اید. اوضاع شما در روزهای کرونایی چطور است؟
کسی که سهمیه المپیک می خواهد باید قوی باشد! بله اتفاق های بسیاری افتاد. آذر ماه سال گذشته مشخص شد من به واسطه مسابقه، سهمیه حضور در المپیک را نمی گیرم، اما در دوره جدید اعلام شد که به خاطر کم شدن تعداد سهمیه ها در المپیک توکیو، یک سهمیه به آسیایی ها اضافه شده و درهر رشته کسی که رنکینگ خوبی داشته اما نتوانسته به واسطه مسابقات سهمیه بگیرد، می تواند برای یک سهمیه رنکینگ تلاش کند. ما قرار بود اسفند ماه عازم کشور هند شویم و بعد از آن رنکینگ اعلام شود، این در شرایطی بود که من برای رشته سه وضعیت شانس داشتم، اما بخاطر کرونا اوضاع به هم ریخت و همه چیز کنسل شد. همچنین مدتی تمرین ها تعطیل شد ولی من به صورت انفرادی تمرین می کردم.

تمرین آنلاین هم داشتید؟
بله. خانم هاشمی سرمربی تیم ما بسیار پیگیر بودند و تمرینات ما را به صورت آنلاین زیر نظر داشتند. البته تمرین بچه هایی که سهمیه گرفته بودند، جدی تر بود. من هم تمرینات خودم را داشتم و استقامتی تمرین می کردم. تمرینات بدنسازی و تیراندازی با دستگاه اسکت را هم داشتم. از تیر ماه تمرینات شروع شد اما من به خاطر پایان نامه دانشگاه مرخصی گرفتم و الان حدودا دو هفته است که سر تمرینات هستم ولی تمرین تیم ملی زیر نظر خانم هاشمی برگزار و تمام پروتکل های بهداشتی هم رعایت شده است.

تمرین با وجود کرونا چطور بوده و هست؟
شرایط کرونا آزار دهنده است. من هم طبعا افت بدنی داشته ام چون تمریناتم ناگهان از شدت زیاد به خیلی کم تغییر وضعیت داد. به علاوه باید بگویم که من نگران پسرم هم هستم و نگرانم که نکند در سالن ناقل شوم و پسرم مریض شود. امیدوارم به زودی بتوانم بدون دغدغه به سالن بدنسازی بروم و تمرین کنم و شرایط جسمانی ام را به حالت ایده آل برسانم.

شما سال هاست با مشکلات بسیاری مثل نبود فشنگ دست و پنجه نرم می کنید. مشکلات همچنان باقی است؟
از سال ۹۳ مشکلات فشنگ ما خیلی شدید شد و متاسفانه تا الان حل نشده. جسته و گریخته فشنگ هایی به دست ما می رسید اما مدت هاست که در مقایسه با رقبا در رشته سه وضعیت، تمرین درستی نداریم و تعداد فشنگ ها کم است. در چند سال اخیر وقتی به کشوری برای مسابقات اعزام می شدیم، از آن کشور فشنگ می خریدیم و مسابقه می دادیم. نتایج هم نسبت به شرایط عالی بود اما الان اوضاع دلار و یورو و… تاثیر مستقیم در رشته ما دارد. خیلی از رشته ها هستند که یک دست لباس، یک سالن مناسب و یک سرمربی خوبی برایشان کافی است اما تیراندازی اینطور نیست و ما باید دائم ساچمه و فشنگ داشته باشیم و این قضیه به جز سلاح و لباس است که خودمان می توانیم آن را تهیه کنیم. نکته این است که این فشنگ ها در ایران هم ساخته نمی شود یا کیفیتشان خیلی خیلی پایین است. تجهیزات ما وابسته به خرید از خارج از ایران است و با هر هزار تومان اضافه شدن به قیمت دلار، وضعیت ما وخیم می شود! این مساله ماجرای جدیدی نیست. در شرایطی که برخی رشته ها به دنبال تهیه بودجه برای سفرها و اردوها بودند، ما دغدغه مان تهیه بودجه برای اعزام به اضافه تهیه بودجه برای تمرین بود! باید در برخی موارد به فدراسیون تیراندازی حق داد چون واقعا تحت تاثیر مشکلات اقتصادی است. سال ۸۷ وقتی لازلو سوچک به ایران آمد و مربی تیم ملی شد تا سال ۹۴ که از ایران رفت، قیمت دلار کم بود و ما وضعیت خوبی داشتیم ولی هرچه وضعیت اقتصادی بدتر شد، مشکلات ما هم بیشتر شد. اما ما همچنان با مشکلات دست و پنجه نرم می کنیم.

از مسابقات پیش رو چه خبر؟
فدراسیون جهانی اعلام کرد که مسابقات از اسفند امسال برگزار می شود. امیدوارم خداوند کمک کند این ویروس زودتر تمام شود و ما قدر نفس کشیدن بدون ماسک را بدانیم. نعمتی که امسال متوجه آن شدیم. امیدوارم بتوانم سهمیه بگیرم و برای این کار می جنگم.

خانم احمدی، در این روزهای کرونایی  چقدر به رسیدن به هدف ورزشی تان فکر می کنید؟ این شرایط چقدر روی شما تاثیرگذار بوده؟
من جنگیدن را بلدم. یعنی حتی اگر امسال هم نتوانم، برای المپیک بعدی می جنگم. من در توانایی خودم شکی ندارم، در ذهنم، باورم و تیرهایی که می اندازم، مدال المپیک را دیده ام و برای آن تلاش می کنم و با وجود تمام سختی های روحی و روانی و شکست هایم به خودم قول دادم که برای المپیک بعدی بجنگم، مدال را بگیرم و با دست های خودم آن را به گردنم می اندازم چون لیاقت دارم و سال ها برای آن جنگیدم. من الهه روزهای سختی ام.کوتاه نمی آیم، تمرین می کنم و می جنگم. هزار بار هم شکست بخورم دوباره بلند می شوم، می جنگم و هرگز ناامید نمی شوم؛ چون هدفم گرفتن مدال المپیک است و خداوند حتما به من کمک خواهد کرد و شنونده نجواهای من است. در زندگی شخصی هم تلاشم همین است. برای همه آرزوی موفقیت و سلامتی دارم و امیدوارم این شرایط زودتر تمام شود.