پسری دارم ۲۱ ساله. هفت ماه پیش، به من گفت که به دختری در فضای‌مجازی علاقه‌مند شده و می‌خواهند برای گرفتن تصمیم‌نهایی به مشاور مراجعه کنند. در جلسه مشاوره، به این نتیجه رسیدند که به درد هم نمی‌خورند. این دختر ۱۵ ساله بود و شرایط خانوادگی‌اش هم با ما خیلی تفاوت داشت و خانواده دو طرف مخالف بودند اما عشق بدجور در دل پسرم ریشه کرده و نمی تواند این ارتباط اشتباه را به‌طور کامل قطع کند. الان فقط گاهی تلفنی با هم حرف می‌زنند یا چت می‌کنند. چه کنم؟

پدر یا مادر گرامی، آن‌چه به وضوح مشهود است و مشاور هم به آن اشاره کرده این است که این رابطه ناآگاهانه، کاملا احساسی و سخت‌ شکننده خواهد بود و دو طرف به‌رغم میل باطنی خود و بیشتر برای حفظ و تداوم رابطه، از ازدواج صحبت کرده‌اند. باید توجه داشت اگر هم این گونه ارتباطات‌مجازی نامتعارف که دو طرف حداقل تناسب سنی، فرهنگی، اعتقادی و … را ندارند به ازدواج بینجامد، به دلیل مخالف بودن والدین اولا این‌گونه ازدواج‌ها خودخواهانه نامیده می شود و ثانیا در بیشتر اوقات تاریخ مصرف کوتاهی دارد؛ و اما چند توصیه به شما:

 فرزندتان را طرد نکنید
توجه داشته باشید که در این گونه ارتباطات هیجانی، نگاه عقلانی کم رنگ می شود  و اخطارها و تذکرات دلسوزانه والدین از طرف فرزند شنیده نمی‌شود و با این استدلال غلط که«ما می‌خواهیم با هم زندگی کنیم و والدین حق مداخله ندارند!» به رابطه خود ادامه می‌دهند و در این شرایط تقابل و بن‌بست، برخی والدین دلسوز،  فرزند را طرد می کنند و از خود می‌رانند و عملا وی را بیشتر به سوی طرف‌مقابل سوق می‌دهند که این سبک برخورد با خطای فرزند از نوع پرخاشگرانه بوده و به هیچ وجه توصیه نمی‌شود.

 تسلیم خواسته اشتباه فرزندتان نشوید
به‌طور کلی به والدین توصیه می‌شود که در صورت مواجه شدن با ارتباط نامتعارف و احساسی فرزندشان با جنس مخالف و شنیدن زمزمه ازدواج با گزینه فضای‌مجازی، از سبک فرزندپروری جرئتمندانه استفاده کنند. در این روش نه فرزند را به علت اشتباهی که درگیر آن شده، طرد می‌کنند و او را از خانواده می‌رانند و نه منفعلانه تسلیم خواسته‌های خودخواهانه فرزند می‌شوند و یک عمر پشیمانی را برای خود رقم می زنند.
 دلایل قطع‌نشدن این ارتباط را کشف کنید
والدین جرئتمند که مهارت ابراز وجود دارند با لحاظ کردن شرایط سنی فرزند و فضای مجازی که بر ذهن فرزند حاکم شده، بیش از پیش رابطه خود را با فرزند خطاکار تحکیم می‌کنند و این تحکیم رابطه به معنی تایید اشتباه فرزند نیست بلکه والدین خطای فرزند را نمی‌پذیرند ولی خطاکار را که فرزند دلبند آنان است از خودشان دور نمی‌کنند بنابراین به شما توصیه می‌شود که در سایه حفظ رابطه، دلایل منطقی خود را در گفت‌و‌گوی صمیمانه و جدی با پسرتان مطرح کنید و سعی در فعال کردن قوه عقلانی و کاهش حس هیجانی وی داشته باشید. بدین روش نوعی شناخت درمانی جرئتمندانه را روی فرزند شروع می‌کنید تا با تغییر شناخت وی از این ارتباط نامتعارف، باورها و سپس رفتارش، تغییر و خودآگاهانه اقدام به ترک ارتباط و پیشگیری از مشکلات بعدی کند. در پایان توصیه می‌شود، دلایل قطع نشدن این رابطه  را بررسی و کشف کنید تا مشکل به صورت ریشه‌ای حل شود.

نویسنده: عبدالحسین ترابیان| ‌ کارشناس‌ارشد روان‌شناسی